In juni zijn we met 35 van onze collega’s de 46hr challenge aangegaan, om ons uiteindelijk voor te bereiden op de ultieme challenge in november wanneer we samen helemaal uit onze comfortzone stappen en naar Senegal “op missie” gaan.

Tijdens onze 46hr challenge in Nederland en België was het objectief om meer inzicht te krijgen in groepsdynamieken. And so we did!

We hebben onze Komma Board collega’s een paar dagen in een totaal andere context geplaatst en in extreme omstandigheden als team laten samenwerken. Daardoor zijn er gedragspatronen boven water gekomen, die ze in het dagdagelijks leven kunnen inzetten.

Onze medewerkers zijn ingedeeld in 3 groepen naargelang intensiteit van de opdrachten. De 3 teams zijn op zichzelf aangewezen en krijgen de opdracht samen een aantal missies uit te voeren. Met een kaart en kompas trekken ze de nacht in. Onderweg vinden ze een boot, waar ze in het midden van de nacht het water op gaan, sommigen in de boot, anderen al zwemmend en materialen dienen op te duiken. Ze worden gevangengenomen, geblinddoekt en vastgebonden, en urenlang in bepaalde posities gezet, waarna ze zijn ondervraagd door de “vijand”.

Waarom zou je jezelf in godsnaam zo pijnigen, hoor ik u vragen?  Het doel van Komma Board en Missionme was om een aantal zaken te testen. We hebben op voorhand besloten om geen debrief te doen tussen de verschillende opdrachten, om te zien wat er zich zou manifesteren. Te laten lukken of mislukken dus.  En dit is wat we hebben gezien:

Leadership vs. Followership

Iets wat je veel in teams ziet terugkomen, is dat de so-called “haantjes-de-voorste” nogal snel het voortouw nemen wanneer er een bepaalde opdracht of taak moet uitgevoerd worden, zowel in woord als in daad. De iets meer introvertere van de groep bevestigen bovendien de “trekkers” in hun rol door hun beslissingen te volgen en hen daarmee te bevestigen in hun rol. Gevolg is dat er een tweetal kampen ontstaan van leiders en volgers.

In 2 van de 3 teams werd heel duidelijk dat dit gedrag nefast werkt voor het  vervullen van een opdracht. De communicatie was een ramp, er werd veel gepraat en weinig gedaan. De trekkers overlegden wel maar vroegen eigenlijk enkel bevestiging van hun eigen ideeën. De volgers gingen in laid-back modus, of kwamen niet op voor hun eigen idee of mening. Er wordt dus niet meer actief naar elkaar geluisterd en niet iedereen van het team neemt zijn of haar verantwoordelijkheid op.

1 team liet wel de juiste teamgeest zien: ze overlegden, er werd een taakverdeling afgesproken die ook kon wijzigen afhankelijk van de soort opdracht, waardoor elke teamlid initiatief toonde. Ze pasten situationeel leiderschap toe, wat dan ook geleid heeft tot het goed volbrengen van de opdrachten.

De ‘trekkers’ binnen organisatie zouden hun leiderschap moeten afleren, en de volgers binnen de organisatie dienen hun eigen zelf-leiderschap meer te ontwikkelen. Echt leiderschap ontstaat wanneer je jezelf kan inschatten als persoon, en daardoor je bewust wordt van wat je beter zou kunnen doen in functie van de groep, én in functie van de opdracht.

(Lees verder na de foto’s)

Ownership

Wat we ook vaak zien terugkomen in het “echte” leven is het ontlopen van verantwoordelijkheden door en onszelf goedpraten door de context de schuld te geven. We kunnen er niks aan doen want … we zijn meestal erg goed in het vinden van excuses waarom een opdracht niet lukt.

Helaas kijken we veel te weinig naar wat we wél kunnen doen om een succes te boeken.  Er zijn altijd en overal randfactoren aanwezig die onze werkcontext bepalen. Zeker in een KMO omgeving is niet altijd voldoende mankracht of de financiële vrijheid aanwezig, dus het komt er vaak op aan om creatief naar oplossingen te zoeken en te werken met wat je hebt. Hoe vaak gebeurt het niet dat er iemand vastloopt op een probleem, en hoe vaak geraakt het probleem niet opgelost door even samen met je collega’s te overleggen.

Als je als team samen kan brainstormen, naar elkaar luistert en taken kan verdelen naar waar het talent zit in de groep, kom je altijd een oplossing. Is het de juiste? Dat weet je niet, dat is ook niet het belangrijkste. Het gaat erom dat je iets probeert, dat je iets doet, samen met anderen. Uit die ervaringen kan je leren, en zo kom je weer tot een verbeterde oplossing. Dat is het proces. Een doel bereiken, dat gaat zelden in één rechte lijn. De lijn is meestal een verzameling van bochtenwerk, stilstand, achteruitgaan en weer vooruit gaan. Net zoals in het échte leven.

Resilience

10 uren lang geblinddoekt en vastgebonden worden, urenlang in dezelfde positie worden geplaatst worden, niet mogen praten met elkaar, niet mogen eten of drinken, enkel wat water drinken. Door de regen stappen zonder iets te zien, in een rivier worden gezet en daar een uur lang in koud water moeten blijven zitten, eruit gehaald worden, en weer uren moeten “staan wachten” in stilte. Om dan ondervraagd te worden met een koplamp in je ogen, terwijl je 10uur lang in het zwarte hebt gekeken.

Er gaat wat door je heen dan. Zelfreflectie: ben ik hier nog alleen, zijn de anderen van mijn groep hier nog?  Veel gedachten passeren, alles waar je door de rush van alledag niet durft of wilt bij stilstaan… en dan ben je alleen met je eigen gedachten. Ze komen toch, datgene wat je wou vermijden. En ook kon vermijden, want dat laat onze maatschappij ons toe. Escapen in onze telefoons, in ons werk, in ons huishouden.

En we staan te weinig stil bij wat echt belangrijk is, ons “zelf”. Zelfreflectie is belangrijk, naar jezelf kunnen en durven kijken, is vandaag bijna tot een kunst verheven. We nemen er de tijd niet meer voor. Nochtans, als we echt iets willen veranderen in ons leven, is bewust zijn van onszelf en van onze omgeving de eerste stap. Elke verandering begint bij jezelf.